หลังจากผมโตพอสมควร คุณแม่ก็กลับไปทำงาน ที่กรุงเทพฯ แถว ม.เกษตรฯ ทิ้งให้คุณพ่ออยู่ดูแลผมอยู่คนเดียว(วันหลังผมจะเล่าให้ฟังตอนอยู่กับคุณพ่อ ) คุณพ่อทำเรื่องขอย้ายไปอยู่แถวปทุมฯ เพื่อเราสามคนจะได้อยู่ด้วยกัน คุณแม่ทนคิดถึงผมไม่ไหว ลงมาหาผมกับคุณพ่อเดือนละสองครั้ง พอคุณพ่อได้ย้ายเลยต้องรีบเสิร์ชหา สถานรับเลี้ยงเด็ก nersery(เนิร์สเซอรี่) โรงเรียนอนุบาล สถานรับเลี้ยงเด็กก่อนวัยเรียน ใน google ก็ได้มาหลายที่ คุณพ่อทำงานแถวคลองห้า รังสิต จึงเลือก star kids nursery เพราะอยู่ใกล้ที่พัก คุณพ่อจะได้ไม่เหนื่อยเวลาไปรับ ไปส่ง อีกอย่างที่นี่มีมาตรฐานดีพอสมควร รับเด็กตั้งแต่ 6 โมงเช้าและไปรับกลับได้ถึง 4 ทุ่มเลยฮะ ตอนแรกคุณแม่สองจิตสองใจว่าจะให้ผมไปอยู่ เนิร์สเซอรี่ ดีหรือเปล่า เพราะบางคนก็ว่าไม่ถึงเวลาที่เด็กต้องไปโรงเรียน แต่บางคนก็ว่าดี เด็กจะได้มีพัฒนาการ คุณพ่อบอกคุณแม่ว่าถ้าให้คุณยายมาดูแลผม ผมก็อาจไม่มีพัฒนาการด้านความสัมพันธ์กับคนอื่น คุณแม่ก็เห็นด้วยแล้วสิ่งที่คุณแม่กลัวก็เป็นจริง วันแรกที่ผมไปเนิร์สเซอรี่ ผมร้องไห้จ้าแทบขาดใจเชียวคับ ก็ผมกลัวนี่คับ แต่ตอนนั้นผมยังพูดไม่ได้เลยไม่รู้จะบอกคุณพ่ออย่างไร คุณครูพี่เลี้ยงบอกให้คุณพ่อ คุณแม่รีบกลับไปเลย ผมเห็นคุณพ่อแล้วสงสารมากคับ คุณพ่อใจเสียมาก เกือบตัดใจไม่ได้ เกือบจะโทร.หาคุณยายให้ขึ้นมาดูแลผมแทนซะแล้ว ก็ผมร้องไห้วะขนาดนั้นนี่ฮะแล้วไม่ใช่ร้องไห้แค่วันเดียวนะคับ สองสัปดาห์แล้วผมยังร้องไห้อยู่เลย คุณพ่อเกือบจะยอมแพ้แล้วซิ แต่ทางเนิร์สฯเอาข้อมูลเกี่ยวกับพฤติกรรมของเด็กเมื่อต้องไปเนิร์สเซอรี่ให้ คุณพ่อดู คุณพ่อจึงเข้าใจ ตอนหน้าผมจะเห้ฟังนะคับ
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment